Part 1 Have you ever lost someone in life?

 เคยสักครั้งมั๊ย? ที่จู่ ๆ ก็เกิดอาการ "เซ็ง+ปลง" กับชีวิต

       อยู่มาวันหนึ่งเราก็มีอาการอย่างที่ว่า......จึงนั่งคิดว่าลองทำอะไรที่แตกต่างจากสิ่งเดิม ๆ ทำสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะทำ สักครั้ง พลันสายตาเหลือบก็ไปเห็น Blog ที่แถบหัวเว็บที่เราเข้าไป "สิง" อยู่ประมาณเกือบเดือน (จริง ๆ เห็นทุกครั้งที่เข้า-ออกเว็บแหละแต่ไม่เคยสนใจ)...แต่นาทีนี้ขอคลิกเข้าไปดูลาดเลาหน่อยเถอะ.... โอ้โหเฮะ!....มีคนเข้ามาเขียนเยอะแยะเต็มไปหมด แถม โพสต์กันได้ทุกวี่ทุกวัน ๆ ละ บรรทัดสองบรรทัดก็มี หลากหลายสไตล์

• บางคน ก็ไปก็อปเอาคำพูดดี ๆ ในเน็ท มาโพสต์ ชวนให้คิด....ได้สติสตังค์กลับคืนมาเป็นครั้งคราว...
• บางคน เจ้าบทเจ้ากลอน ก็โพสต์กลอนทุกวันไม่มีเว้นแม้วันหยุด แม้ว่าเธอจะโชคร้ายกลายเป็นคนอยู่ในโลกมืด แต่ความคิดกลับสว่างไสว....
• บางคน "จั่ว" หัวเรื่องชวนคลิกไปอ่าน แต่ก็น่าผิดหวังยิ่งนัก...
• บางคน ก็เอาคำถามตั้งเป็นชื่อเรื่องเพื่อให้คนเข้าไปตอบ (อืม...ธรรมชาติของคนเนาะ ถึงตัวเองไม่มีคำตอบ แต่ก็อยากรู้ว่าคนอื่นเขาตอบไรกัน?) 
• บางคน ก็โพสต์เอาแต่รำพึงรำพันถึงความ "รันทด"ของชีวิตตัวเอง (ชวนให้เห็นใจ) แต่บางวันเรียกร้องหาแสงแดด (คงจะหนาวน่ะ) บางวันก็เรียกร้องหาทะเล (ที่เคยอยู่แต่โดนยึดบ้านริมทะเลเอาไปขาย) บางวันเรียกร้องหาคู่..(สร้างฝันให้สาวที่อารมณ์อ่อนไหวพอเคลิ้ม ๆ)
• บางคน คอการเมืองขนานแท้ เขียนแต่การเมือง..เขียนได้ทุกวั้น...ทุกวัน พวกคอการเมืองก็เข้ามาโพสต์คุย ทั้งที่เห็นด้วยและเห็นต่าง
• บางคน ชอบสรรหาเรื่องขำขัน...มาเขียน...อ่านไปขำไป พอให้ลืมความเซ็ง.....ฯลฯ
• บางคน เจ้า "ปรัชญา"....สวมใส่เสื้อผ้าดูดีมีระดับ แถมรูปก็งาม สาว ๆ เข้าไปอ่านและโพสต์ "ตรึม".......

            หลังจาก Survey จนเป็นที่พอใจ ก็แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า "ฉันน่าจะเขียนได้น่า"....แต่....ในเวลานั้นไม่มีอะไร "ในหัว" เพียงพอที่เสกสรรปั้นแต่งให้เป็นเรื่องเป็นราวได้เลย แต่อยากเขียน "สุดขีด"แล้วละ..... นั่งรำลึกชีวิตในอดีตอยู่นานสองสามวัน ในที่สุด "ไอ้หมาลูกแม่" ก็ดลใจ.... ใช่เลย!... ต้องเขียนเรื่องของหมาน้อยแสนรักของเรานี่แหละ ว่าแล้วก็เริ่มพิมพ์ใน Word ก่อนเพื่อจะได้แก้ไข เรียบเรียงเรื่องราวให้อ่านเข้าใจได้ง่าย ๆ.....ครั้นพอเริ่มพิมพ์ "ภาพในอดีต" ก็หลั่งไหลพรั่งพรูเข้ามาในหัวปานน้ำหลากจากเทือกเขา จากแรกทีเดียวจะเขียนให้จบในตอนเดียว แต่สุดท้ายต้องแบ่งออกเป็นตอน ๆได้ "7 ตอน" ทั้งนี้เพื่อไม่ให้ยืดยาวเกินไป.... อะฮ้า..เจ็ดตอน...โพสต์เจ็ดวัน เข้าท่า......(แต่ในวันที่หก ได้ตัดสินใจรวบตอนที่เจ็ดรวมไว้ด้วยเลยกลายเป็น 6 ตอน.....)

         จากนั้นก็ค้นหารูปหมาน้อยแสนรักของเรา  เพื่อโพสต์ประกอบเรื่องราว (บล็อกโน้นรูปภาพจะโผล่ต่อท้ายเนื้อเรื่อง ซึ่งนั่นไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่.......(ไม่ได้อารมณ์แบบเรียลไทม์) สู้บล็อกนี้ไม่ได้.....แต่ข้อดีของบล็อกนั้นก็มีนะคือ ยังไง ๆ ก็มีสมาชิกเข้าไปอ่าน โดยไม่ต้องใช้ Google Search ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใครอ่าน...หากอ่านแล้วถูกอกถูกใจก็โพสต์ชมกันไป พอให้หายเหงา หายเซ็ง บล็อกเกอร์ที่นั่นมารยาทน่ารัก อบอุ่น พวกเค้าจะโพสต์ทักทาย ชื่นชม ให้กำลังใจ กันและกันทุกวัน การโพสต์ความเห็นในบล็อกของคนอื่นแบบนั้นจะทำให้ได้รับคะแนน 10 แต้ม ถ้าตัวเองโพสต์เรื่องในบล็อกตัวเอง จะได้ 30 แต้มสะสมเอาไว้ ครบ 2000 แต้มก็เอาไป Redeem คือเอาไปแลกกับการไม่ต้องจ่ายค่าสมาชิกประเภท Silver, Platinum หรือ Gold member สำหรับระยะเวลา (แค่) 1 เดือน โดยไม่ต้อง ควักเงินในกระเป๋าตัวเอง....ดีจริง ๆ เนอะ 
          

ที่สำมะคัญเหนืออื่นใด 

บล็อกที่ว่านี้ และน้องหมาแสนรัก ตัวนี้กลาย เป็น "แม่สื่อ" ทำให้เราได้พบกับ 

"ความรักครั้งสุดท้าย"......ที่นี่...

FriendFinder

และหากคุณอยากเพิ่มโอกาสให้ตัวเองค้นหา "คนที่ใช่" ขอแนะนำเลย

 สมัครฟรี...แต่ถ้าจะให้ชัวร์...การเป็นสมาชิก Silver, Gold จะช่วยให้สมาชิกอื่น ๆ เชื่อมั่นว่าเราไม่ใช่พวกสแกม

ถ้าคุณมีความผูกพัน "กับอะไรบางสิ่ง หรือกับใครบางตัว" 

อย่าพลาด อ่าน และ แชร์ เรื่องราวกัน

คลิกอ่านเรื่องหมา ๆ ได้ที่นี่

Part 1 Have you ever lost someone in life? 

Part 2 New Mom  
Part 3 Eating Thai Salad and drink some beer.

Part 4 How much is your dog intelligent and obedient?

Part 5 Cherish, Royal and Protecting!

Part 6 The Day of Loss

Thanks for visit blog!

Read More